راجب اینکه بتونم مسئولیت داشتن یه بچه بازیگوش و دم دمی مزاج را به عهده بگیرم خیلی فکر کردم.اینکه روزی پدر نام بگیرم.
تمام کاری که میتونم انجام بدم اینه که سرمایه ای داشته باشم تا بچه یا بچه هام در آینده راحت زندگی کنند.یا اینکه جوری بار بیارمشون که مفید باشند و به جامعه خدمت کنند.
این نهایت کار من هست.غافل ازینکه خدای قادر و توانا نقشه ها کشیده برای این روح به نظر کوچولو که وارد دنیای ما شده.چیزایی که من نوعی خبر ندارم چی هست.هرچه قدر هم تلاش کنم بازم درصد بیشتر اتفاقاتی که قراره بیوافته اتفاق می افته.
من پدر واقعی ،ظاهرا،آیا میتونم خودمو در رشد معنوی کودکم شریک یا سهیم کنم؟
...ادامه دارد...
سلام فرشته
اونطوری که من میدونم اگه ادم یه بچه ای رو بوجود بیاره باید تمام
تلاشش رو برای به ثمر رسوندن خوب او بکنه .
چون بچه مثله یه میوه ای میمونه که پدر و مادر مثل باغبانهای اونن
باید از اون مراقبت و باغبانهای خوبی باشن برای اینکه اون میوه
درست و خوب و ... به ثمر برسه
به یه چیزه دیگه هم معتقدم و اونم اینه که وقتی تو داری تمام
سعیت رو میکنی تا اون خوب بار بیاد ناخوداگاه یا اگاهانه ، خدا
خودش در بچه تاثیر میزاره یعنی راهی که درست تره رو نشونش
میده [:S023: ] پس زیاد نگران نباش و سعی کن اونو خوب بار بیاری
دیگه همینا رو فکر میکنم بگو درسته یا نه ؟
وای خدای من...!!!! زیتون بزن!
از دست تو،یکم عمیقتر نگاه کن
سلام اخه اینکه عمیق نگاه کردن نداره !!!! داره ؟
.
.
ادم خوبه اگه میخواد تربیت یکی دیگه رو به عهده بگیره سرمایه ی معنوی داشته باشه
بستگی داره که اون بچه رو چجوری بار بیاری اگه خوب و پاک نگهش داری میشه روش حساب کنی و اونو شریک کنی
دیگه همین !!!