نیروی درون منو متوجه چیزی کرد که تا حالا بهش دقت نکرده بودم.
درختان برای جذب حداکثر نور خورشید برگاشونو می گسترن.مثل انسانی که برای رفع خستگی عضلاتشو میکشه تا جایی که ممکنه.
تا آخرین جای ممکن...
دارم فکر می کنم برای جذب نیروی بی پایان باید چکار کنم،یعنی یک درخت از من به خالق من نزدیکتره؟؟؟ ای کاش می تونستم درختی باشم با روح انسانی
مایوس میشیم.چرا؟
چرا فکر می کنیم بخاطر کارایی که کردیم،اشتباهات،خدا مارا نمی بخشه؟
احمقانه هست.
بی اهمیته.
تلاش می کنیم و دوباره برمی گردیم.
برمیگردیم به اصل خودمون،درونمون.
آره،تسلیم نمی شیم.
وقت از دست میره.حتی وقتم اهمیتی نداره.مهم اینه که در طول مدت زمان چی یاد گرفتیم و چی تجربه کردیم.آیا تلاش کردیم به اندازه نصف قدم به نیروی خالص درونمون نزدیک بشیم؟ نصف قدم.یه سانت.یه جرقه تو ذهن،تو فکر.