برای خودم یک اسکله ساخته ام .
هزاران متر بالای سطح اقیانوس ذهنیات ...
روزها ساعتی لب این اسکله مینشینم و پاهایم را اویزان میکنم
چشم میدوزم به ورای تلاطم این اقیانوس که گاهی طوفانیست و گاهی ارام .
انجا که نور گرم و سوزان عشق با نغمه ناشنیدنی ها بر من میتابد .
از شما چه پنهان گاهی دزدکی سعی میکنم پایی هم به اب برسانم
اگر گاهی در توفان هجمه این اقیانوس پاهای مرا تر کرد باکی نیست ...
من هزاران متر بالاتر در اغوش " آن " ...
غرق دریای حضورم ....
با عشق ....