گل صد تومنی

یک مردی(دید مثبت به نامرد!) یک اسکناس صد تومنی بهم داد که گوشه که چه عرض کنم،کلا یه طرفش نبود و نفهمیدم. 

میخواستم خلاص بشم از دستش و تو فکر بودم که بدمش به یک راننده ای بغالی چغالی چیزی بره،اما،به ذهنم اومد که صندوق صدقات راه حل مناسب تریه! اقلا ثواب می کنم.آره؟ 

خیلی فکر کردم،به اینکه آیا واقعا این صندوق ها اونطور که باید کار میکنه یا نه؟ یا مثلا تاریخ مصرفشون گذشته؟ یا نامردهایی این وسط پول دست رنج مردم که قراره لبخند به لب مردمی دیگه را بنشونه چپو میکنند. 

هی! این خداست.گفت که تو به نتیجه کار چکار داری؟ تو باید کار مثبتو انجام بدی.باید ببینی من چی میخوام.میخوام که به جای انداختن یک پول کهنه به مردمی دیگر اونو بفرستی جایی که یک مردمی دیگه در گرمای آتشین آفتاب و عرق ریزان اونو از صندوق بیرون میارن و به بانک میبرند و پول نو را به موسسه ای میدند که باز مردمی دیگه میرند تو بازار،بازاری که از اون طرف دنیا یک نفر به یاد کودکی و برای بچه ها طرح عروسکی را داده که در کارخانه ای که مردمی در اون زحمت میکشند ساخته شده و با زحمت کارگری کارتن شده و زحمت و رنج مردمی دیگه بارگیری شده و حالا اومده به دست فروشنده رسیده که اونم بچه ای داره و سرمایه گزاری کرده تا مغازه ای راه بندازه و حالا...عروسک خریده شد که مطمئن باش اگه صد تومنشو تو نداده باشی یقینا پنجاه تومنشو دادی.آخرش بار موتوری میشه که رانندش به این فکر میکنه که با این سهمیه کم بنزین چطوری در راه های پر پیچ و خم کوچه های روستایی باید طی مسیر کنه تا امانتی را بدست صاحبش برسونه.اون به لبخند فکر میکنه و دستشو محکم روی  اهرم گاز فشار میده... 

وقتی برمیگشت به عقب نگاه کرد،به صورت کودکی که با لبخند دستشو به نشانه خدافظی تکون میداد. 

دارم به این فکر میکنم که به دیگران،نه،به مردمان خودم کمک کنم،اونطور که تو میخوای. 

کدوم قسمتش مال من بود،کدومش مال تو بود خدا؟؟؟؟!!!................