ترانه

وقتی یک موسیقیدان در افکار و تخیلاتش غرق میشه و بعد یه دفعه جرقه ای در ذهنش زده میشه و یک آهنگ میسازه.یک خواننده آهنگو میشنوه و خودشو هماهنگ میکنه تا بتونه شعری را که متناسب با اون آهنگ هست بخونه.حالا همه چیز به احساسات این دو بستگی داره تا یک ترانه شکل بگیره. 

خیلی مواقع پیش میاد که احساسات درونی خواننده یا آهنگ ساز یا مسائلی که در زندگی با آنها دست به گریبان بوده وارد ترانه ای میشه.وقتی ما گوش میدیم اگه به این احساسات نزدیک باشیم یا چیزهای مشابهی در زندگی تجربه کرده باشیم معمولا لذت می بریم. 

این نشون میده که آهنگ و ترانه ساختن چقدر سخته چون اگر ما دارای افکار بی ارزش و پوچ باشیم یا احساساتی که مثل حباب روی آب میمونه باعث میشیم که این احساسات به آهنگ منتقل بشه و عواقب جالبی نداره. 

نظرم بیشتر روی موسیقی جدیدیه که به عنوان رپ ایرانی شناخته شده.شاید من دارم ندانسته و تنها به قاضی میرم.ولی در بیشتر موارد این ترانه ها موندگار نیست.شاید اصلا نشه این چیزها را جزو موسیقی طبقه بندی کرد. 

موسیقی عرفانی اینجا نمود جالبی داره چون احساسات شعری هست که معمولا توسط شاعران بزرگ عرفانی و معنوی بما منتقل میشه.احساسی از عشق به خداوند.دریچه ای که با عشق به سوی ماورا فکر و اندیشه باز میشه.سماء 

این نوع موسیقی یکی از دو نوع پیوند با جریان حیاتی خالق را به ما نشون میده.و این ما هستیم که بسته به نوع افکارمون و احساساتمون و درجه معنویت یا عشقمون به معبود ازلی با این نوع آهنگ واقعی زندگی هم جهت بشیم یا نه،خیلی راحت از درک واقیعت درونی این عشق طفره بریم.