دوست خورشید

امروزه میدونیم که خورشید دارای مقدار زیادی هیدروژن هست که با همجوشی هسته ای تبدیل به انرژی و حرارت میشه. و نور. 

میلیونها سال طول خواهد کشید تا خاموش بشه،تا خدا چی بخواد. 

این چیز بزرگ قسمتی از زندگی دنیایی ماست.با طلوعش خوشحال میشیم که دوباره روز آغاز شده و هرچه که در شب پیش اتفاق افتاده تبدیل به خاطرات شده. 

وقتی غروب می کنه بیاد عشق می افتیم و لذت می بریم. 

در طول روز نورش همه جا را روشن می کنه و میتونیم به خوبی اطرافو ببینیم. 

اون دوست ماست.عجیبه،ولی دلتنگش میشیم اگه نبینیمش.انقدر وظیفشو خوب انجام میده که تکراری شده دیدنش ولی هیچوقت از این تکرار ناراحت نیستیم.اون خالصانه انرژی و نور می بخشه و تاریک ترین جا ها را روشن می کنه. 

ما خودمون چقدر به این دوست دوست داشتنی شبیه هستیم.خدا چقدر به این دوست دوست داشتنی ما شبیه هست. 

اما انگار ما زیاد به خدا شبیه نیستیم.همیشه که نمیتونیم انرژی دریافت کنیم و ذخیره کنیم.یک ظرفیتی داریم،بنابراین لبریز میشیم.قبل از لبریز شدن بهتره ببخشیم و لذت ببریم. 

ما هم شبیه دوست میشیم. 

ای دوست قبولم کن و جانم بستان...