وقتی به دنیا اومد تمام فرشته ها شادی می کردند.هیچ کس تا قبل ازین لبخند نور را ندیده بود.قبل ازین یکی دیگه ساخته شده بود.البته نه به این ظرافت و زیبایی.نتیجه اینکه تمام تجربیات قبلی بکار گرفته شد و جسورانه طرح جدیدی شکل گرفت.
پروژه قبلی نشسته بود و نگاه می کرد.محو این خلقت جدید شده بود.با خودش فرقایی داشت.نمیدونست که از درون هم متفاوت ساخته شده.مثلا میتونست بهتر تحلیل کنه.میتونست همزمان دو کار را تجربه کنه.بین دو نیم کره مغزش ارتباط بیشتری ایجاد شده بود.
احساسات و عواطفش بیشتر شده بود.ساعت ها کار شده بود یا شاید هم سالها تا این قسمت بتونه قابلیت انطباق با هر نوع شرایط را پیدا کنه.
یک تیم بزرگ بعد از تحقیقات بی امان و شور و مشورت خیلی زیاد بالاخره یکی از قسمتهای مهم این پروژه را خلق کردند،چیزی که تحسین همه را برانگیخت،قابلیت بوجود آوردن هم نوع حتی از نوع مدل قبلی و حتی منطبق با معیارهای آینده.
قبل ازینکه بیاد تکه ای از الماس نور درونش قرار دادند و بخاطر مسائل حفاظتی و اطلاعات طبقه بندی شده مخفی شد تا در روز موعود که در برنامه ثبت شده بود متبلور بشه و شادی را به اطراف پراکنده کنه.
نیازی نبود که چیز بهتری ساخته بشه،چون حالا اینجا فرشته زمینی پا به دنیا گذاشت.
(تعظیم)
اللهم عجل لفرجنا مولانا صاحب الزمان(عج)
(آمین)
منم یکی از اون فرشته های زمینی هستم، باور کن!
بر منکرش لعنت.