اینجا در کنار او

همیشه وقتی کار اشتباهی می کنم منتظرم تا خدا جوابمو بده.تنها چیزی که نمیتونم حدس بزنم اینه که چجوری این کارو انجام میده.عادت داره همیشه اشکم تو چشمام حلقه بزنه.انقدر ظرافت به خرج میده که مجبور بشم صد بار توبه کنم. 

ای وای از دست این من که دوباره فراموش می کنم و دوباره مرتکب اشتباه میشم.دوباره اشک و آه.البته همیشه همه چی تکرار نمیشه.تجربه باعث میشه که من بهتر بشم.ولی وای از دست شیطان که همیشه برگ برنده تو آستینش داره.از کجا میاره باید اینو از اون بپرسید،همون که اون بالا داره لبخند میزنه. 

اینو احساس می کنم.این که وجود داره و دائما دلسوزی می کنه.بیشتر از دلسوزی.خیلی بیشتر.کافیه فقط یک دفعه امتحان کنید و بزارید که مداخله کنه.چون ما هم باید بخوایم که این کارو بکنه،وگرنه فقط نگاه می کنه.بهتره یادتون نمینداختم که همیشه داره نگاه می کنه،چون اگه متوجه نگاهش بشید واقعا از درون مثل آتش شعله میکشه و ...  شاید بهتره این اتفاق بیافته. 

دارم یاد می گیرم که اهمیت بدم که خالقم چی میخواد.بهترین موسیقی که دوست دارم در بهترین فضای ممکن و بهت زده به من هدیه میده.مثل کوه در طلوع خورشید یا دریا در غروب خورشید،دشت سبز در بهار،برگ زرد درختان در پاییز و بوی نم و باران،مثل دانه های برف مقابل شیشه جایی که من کنار بخاری گرم میشم.شگفت انگیزه،شگفت انگیز. 

غم های منو از بین میبره و شادی ایجاد می کنه.دائما بهم گوش زد میکنه که تا ابد کنارش هستم و مرگ پایان زندگی من نیست.چه چیزی میتونه برای انسان با ارزش تر از این باشه. 

اگه الان فکر می کنید که فراموش شدین،فکر می کنید چرا تا حالا زنده هستین.بقیه عمر خودتونو بهتون وقت داده که بهترین باشین.از همین الان... 

وقتی میگم عاشقشم کاری میکنه که خودم اعتراف کنم اونه که صد هزار بار بیشتر عاشق من هست،منی که خودم زیاد دوستش ندارم!!!