چند شبه یکی دایم صدام میکنه
خواب اروم رو ازم گرفته تا چشمم گرم میشه صدام میکنه
تو صداش مهربونی هست . ارامش هست و خیلی حس های اشنای دیگه
اما یه حس غریبی هم توش هست ...
چیزی مثل ترس مثل پریدن تو دره ای که پوشیده از مه هست
و تو نمیدونی که چقدر عمق داره
اما میدونی اون پایین چی در انتظارته ....
تضاد ی که این ندا ایجاد میکنه رعب اوره و خواستنی
نمیتونم احساس دقیق رو بیان کنم کلمه ها کم اوردن ....
این بار نیروی بی پایان مرا به جاده ای مه گرفته فرا میخواند .
با افقی از کوههایی پر برف و خورشیدی هزاران برابر روشن تر از
خورشید این زمین ...
باید امشب بروم
کفشهایم کو ...
قدم هایم را می شمردم و با خودم تکرار می کردم
اگر این خیابان به انتها برسد من می توانم
خیابان به انتها رسید
شهر به انتها رسید
و از جاده خارج شدم
نشد که نشد
تازه فهمیدم چقدر دوریم
ممنون از توجه ات
اما شاید مقصد همان مسیر باشد .....
این صحنه هایی که میگی مثل فرق وی سی دی(بیرون) با دی وی دی(درون) هست.تصاویر شفاف که انعکاس نور نیست و از درون نورانیه.
زندگیت پر برکت!
ممنون
هر چی که هست زیبایی و هیجانی نفس گیر دارد ...
برکت باشد