نقطه آرامش

نوشتن یک متن خوب مثل ساختن یک آهنگ یا کشیدن یک منظره خیالی سخت هست. 

مثل سیگاری ها شدم که روزی چند تا پاکت سیگار می کشن که روی کارشون تمرکز بکنند،فقط فرقش اینه که من شکلات خوریم گرفته و گمونم بزودی به جمع دیابتی ها بپیوندم!. 

میخوام راجبه همین آرامشهای کوچیک یکم بنویسم که خیلی زود از بین میرند مثل همین سیگار.نگین ای بابا چیز بهتری گیر نیاوردی که راجبش صحبت کنی؟ 

واقعیتش اینه که تبدیل شده به بلای خانمان سوز خانواده ها و جوانها. دارم میبینم که بچه های هم سن و سالم چطور خودشونو با این چیز مسخره مشغول کردند و اصلا هم به ذهنشون خطور نمی کنه که جسمشونو از سر راه نیاوردند و مثل یک ابزار لازمش دارن برای کارهای مهمتر. 

فعلا صبر می کنم تا نظر بدین و بعدا ادامه میدم.آخه ممکنه بگین به خودشون مربوته و ما را سننه!